[ Genshin Impact: Kaeya x Diluc] First Kiss
Title: First Kiss
Fandom: Genshin Impact
Pairing: Kaeya x Diluc
“นี่พี่ รอด้วยสิ!”
เสียงของเด็กน้อยตัวเล็กผิวสีแทนพร้อมด้วยนัยน์ตาสีฟ้าเรียกพี่ชายที่วิ่งนำไปแล้วอย่างสนิทสนม
“ถ้านายยังช้าอยู่ฉันจะไม่รอแล้วนะ เคยะ”
เด็กหนุ่มผมสีแดงอมส้มจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อน้องชายของตน
“เฮ้อ.. พี่ดิลุคเนี่ยวิ่งมาตั้งไกลขนาดนี้แรงไม่ตกเลยนะ” เด็กชายคนน้องบ่นอุบอิบระหว่างอู้พักเหนื่อย
“มัวแต่บ่นอุบอิบแบบนั้น นายมันยังอ่อนหัด ฮะฮ่า!” ดิลุคหันกลับมาพร้อมกลับยิ้มเยาะด้วยความเอ็นดู
“หึ ฉันไม่ยอมแพ้พี่หรอกนะ มาแข่งกันดีกว่าใครถึงต้นไม้ต้นใหญ่ตรงนั้นก่อนคนนั้นชนะ!!”
เมื่อเคยะพูดจบก็ชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะรีบวิ่งแซงดิลุคไป
“ฮะ..เฮ้!! เดี๋ยวสินี่มันขี้โกงนี่!!” ดิลุคโวยวายออกมาด้วยความงุนงงว่าตัวเองยังไม่ได้ตอบตกลงออกไปสักคำ
แต่ก็รีบวิ่งตามเจ้าน้องชายตัวแสบจนไปถึงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“วู้วว ชนะแล้วแหละ ฮะฮ่า” เคยะพูดและยิ้มเยาะให้กับดิลุคที่พึ่งจะวิ่งตามมาถึง
“ฉันจะยอมให้นายวันหนึ่งก็ได้น่ะนะ..” ดิลุคยิ้มแหยๆ ออกมาก่อนที่จะนั่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนพลันมองออกไปทางตัวเมือง Mondstadt ด้วยความเหนื่อยล้าจากการวิ่งแข่งกับน้องชายของตน
“นี่พี่ดิลุค..” เคยะลงมานั่งข้างๆ ดิลุค
“....” เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อที่ก่อนหน้ากำลังเพลิดเพลินไปกับวิวและสายลมเย็นๆ ยามบ่ายก็เผลอหลับไปโดยปริยายปล่อยไว้เพียงเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังจ้องเขาด้วยสายตาและใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไรนัก
“หลับไปแล้วหรอเนี่ย ขี้โกงชัดๆ ..!” เคยะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปนหงุดหงิดเพราะรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกพี่ชายของจนเอาเปรียบ
“อืม.. หิวน้ำจัง..”
“ตื่นแล้วหรอพี่ดิลุค เดี๋ยวนะ..!”
เสียงดิลุคทำให้เคยะดีใจจนแววตาสีน้ำเงินของเขาเป็นประกาย.. แต่เมื่อดูดีๆ พี่ชายของเขาก็แค่ละเมอพึมพำออกมาเท่านั้นเอง
“ในเมื่อฉันเป็นผู้ชนะก็คงต้องได้รับรางวัลหน่อยล่ะนะ” เมื่อเคยะพูดจบใบหน้าที่หงุดหงิดของเขาก็ถูกรอยยิ้ม
ที่แสนจะเจ้าเล่ห์เข้ามาแทนที่ซะงั้น กระติกน้ำใบเล็กถูกเคยะยกขึ้นดื่มก่อนที่เขาจะโยนกระติกนั้นทิ้งไป และเริ่มขึ้นไปนั่งคร่อมพี่ชายของตนก่อนที่จะประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับดิลุค ของเหลวใสที่ถูกส่งผ่านริมฝีปากไหลออกมาเล็กน้อย
“อือ..” เสียงพึมพำที่ออกมาจากลำคอของดิลุคทำให้เคยะเองตกใจจนผละตัวออกมา
“ตะ..ตื่นแล้วหรอ..?” เคยะถามออกไปด้วยความตกใจ
“ฉันหลับไปนานเท่าไรแล้วเนี่ย..” เด็กหนุ่มที่กำลังสะลึมสะลือได้ใช้มือเช็ดของเหลวใสที่ริมฝีปากโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“พี่โตกว่าฉันแต่ยังนอนหลับน้ำลายไหลอยู่อีกหรอเนี่ย..” เคยะพูดออกไปด้วยเสียงกวนๆ ใส่ดิลุค
“เฮ้!! ไม่ได้น้ำลายไหลสักหน่อย..”
ดิลุคที่ได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไปด้วยความหัวเสียจากการที่โดนน้องชายของตนแกล้ง
“พี่พูดอะไรน่ะ.. ฉันไม่ได้ยินหรอกนะ เย็นป่านนี้แล้วรีบกลับบ้านก่อนที่จะโดนท่านพ่อดุดีกว่า ฮะฮ่า..”
เมื่อเคยะพูดจบก็รีบวิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและปล่อยพี่ชายของเขาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเครื่องหมายคำถามเรียบร้อยแล้ว..
หลายปีหลังจากนั้น..
เสียงของเด็กน้อยตัวเล็กผิวสีแทนพร้อมด้วยนัยน์ตาสีฟ้าเรียกพี่ชายที่วิ่งนำไปแล้วอย่างสนิทสนม
“ถ้านายยังช้าอยู่ฉันจะไม่รอแล้วนะ เคยะ”
เด็กหนุ่มผมสีแดงอมส้มจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเชิงหยอกล้อน้องชายของตน
“เฮ้อ.. พี่ดิลุคเนี่ยวิ่งมาตั้งไกลขนาดนี้แรงไม่ตกเลยนะ” เด็กชายคนน้องบ่นอุบอิบระหว่างอู้พักเหนื่อย
“มัวแต่บ่นอุบอิบแบบนั้น นายมันยังอ่อนหัด ฮะฮ่า!” ดิลุคหันกลับมาพร้อมกลับยิ้มเยาะด้วยความเอ็นดู
“หึ ฉันไม่ยอมแพ้พี่หรอกนะ มาแข่งกันดีกว่าใครถึงต้นไม้ต้นใหญ่ตรงนั้นก่อนคนนั้นชนะ!!”
เมื่อเคยะพูดจบก็ชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะรีบวิ่งแซงดิลุคไป
“ฮะ..เฮ้!! เดี๋ยวสินี่มันขี้โกงนี่!!” ดิลุคโวยวายออกมาด้วยความงุนงงว่าตัวเองยังไม่ได้ตอบตกลงออกไปสักคำ
แต่ก็รีบวิ่งตามเจ้าน้องชายตัวแสบจนไปถึงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“วู้วว ชนะแล้วแหละ ฮะฮ่า” เคยะพูดและยิ้มเยาะให้กับดิลุคที่พึ่งจะวิ่งตามมาถึง
“ฉันจะยอมให้นายวันหนึ่งก็ได้น่ะนะ..” ดิลุคยิ้มแหยๆ ออกมาก่อนที่จะนั่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนพลันมองออกไปทางตัวเมือง Mondstadt ด้วยความเหนื่อยล้าจากการวิ่งแข่งกับน้องชายของตน
“นี่พี่ดิลุค..” เคยะลงมานั่งข้างๆ ดิลุค
“....” เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อที่ก่อนหน้ากำลังเพลิดเพลินไปกับวิวและสายลมเย็นๆ ยามบ่ายก็เผลอหลับไปโดยปริยายปล่อยไว้เพียงเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังจ้องเขาด้วยสายตาและใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไรนัก
“หลับไปแล้วหรอเนี่ย ขี้โกงชัดๆ ..!” เคยะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปนหงุดหงิดเพราะรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกพี่ชายของจนเอาเปรียบ
“อืม.. หิวน้ำจัง..”
“ตื่นแล้วหรอพี่ดิลุค เดี๋ยวนะ..!”
เสียงดิลุคทำให้เคยะดีใจจนแววตาสีน้ำเงินของเขาเป็นประกาย.. แต่เมื่อดูดีๆ พี่ชายของเขาก็แค่ละเมอพึมพำออกมาเท่านั้นเอง
“ในเมื่อฉันเป็นผู้ชนะก็คงต้องได้รับรางวัลหน่อยล่ะนะ” เมื่อเคยะพูดจบใบหน้าที่หงุดหงิดของเขาก็ถูกรอยยิ้ม
ที่แสนจะเจ้าเล่ห์เข้ามาแทนที่ซะงั้น กระติกน้ำใบเล็กถูกเคยะยกขึ้นดื่มก่อนที่เขาจะโยนกระติกนั้นทิ้งไป และเริ่มขึ้นไปนั่งคร่อมพี่ชายของตนก่อนที่จะประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับดิลุค ของเหลวใสที่ถูกส่งผ่านริมฝีปากไหลออกมาเล็กน้อย
“อือ..” เสียงพึมพำที่ออกมาจากลำคอของดิลุคทำให้เคยะเองตกใจจนผละตัวออกมา
“ตะ..ตื่นแล้วหรอ..?” เคยะถามออกไปด้วยความตกใจ
“ฉันหลับไปนานเท่าไรแล้วเนี่ย..” เด็กหนุ่มที่กำลังสะลึมสะลือได้ใช้มือเช็ดของเหลวใสที่ริมฝีปากโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“พี่โตกว่าฉันแต่ยังนอนหลับน้ำลายไหลอยู่อีกหรอเนี่ย..” เคยะพูดออกไปด้วยเสียงกวนๆ ใส่ดิลุค
“เฮ้!! ไม่ได้น้ำลายไหลสักหน่อย..”
ดิลุคที่ได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไปด้วยความหัวเสียจากการที่โดนน้องชายของตนแกล้ง
“พี่พูดอะไรน่ะ.. ฉันไม่ได้ยินหรอกนะ เย็นป่านนี้แล้วรีบกลับบ้านก่อนที่จะโดนท่านพ่อดุดีกว่า ฮะฮ่า..”
เมื่อเคยะพูดจบก็รีบวิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและปล่อยพี่ชายของเขาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเครื่องหมายคำถามเรียบร้อยแล้ว..
หลายปีหลังจากนั้น..
ถ้าหากจะให้พูดถึงสถานที่ซึ่งเป็นแหล่งพบปะยามค่ำคืนของเหล่าอัศวินและชาวเมืองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า Angel’ s Share ก็คงเป็นอีกหนึ่งสถานที่ในตัวเลือกของหลายๆ คน เป็นอีกหนึ่งค่ำคืนที่ลูกค้ายังคงเข้าไม่ขาดสาย..
“ยินดีต้อนรับครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มกล่าวทักทายลูกค้าขาประจำแห่ง Angel’ s Share
“วันนี้เอาเหมือนเดิมละกันนะ” หัวหน้าทหารม้าหนุ่มแห่ง Mondstadt พูดกับบาร์เทนเดอร์ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์เช่นเคย
“ได้เลยครับ..” เมื่อได้รับออเดอร์ บาเทนเดอร์ก็ใช้เวลาไม่นานและจัดเสิร์ฟค็อกเทลสีเขียวขุ่นให้กับเซอร์เคยะ
“Death in the afternoon” เคยะพูดออกมาหลังจากที่ได้เห็นเครื่องดื่มตรงหน้าก่อนจะเริ่มจิบอย่างช้าๆ เพื่อละเลียดรสชาติ และกลิ่นหอมของ Absinthe (แอ๊บแซ็งธ์/แอ็บซินธ์) ที่ผสานกันอย่างลงตัวกับความอ่อนละมุนของ
แชมเปญ และไม่วายที่จะแอบฟังบทสนทนาของสองสาวน้อยโต๊ะใกล้ๆ
“นี่ๆ ..วันนี้เห็นว่ามาสเตอร์ดิลุคจะเข้ามาที่ร้านด้วยแหละ”
“จริงหรอๆ ดีนะที่วันนี้ฉันมากับเธอด้วย”
“แหม ชวนตอนแรกมาทำยึกยัก อ๊ะ-..”
“ไม่ทราบว่าเลดี้ทั้งสองพอใจกับเครื่องดื่มของทางร้านไหมครับ?” ชายหนุ่มเจ้าของร้าน Angel’ s Share ได้เข้ามาทักทายสองหญิงสาวที่กำลังพูดถึงตัวเขาอยู่
“อ๊ะ.. มาสเตอร์ดิลุคนี่เองคือว่าเครื่องดื่มของที่นี่..” หญิงสาวที่ถูกดิลุคถามเข้าใบหน้าของเธอค่อยๆ มีสีแดงระเรื่อบริเวณแก้ม
“พวกเราสองคนชอบเครื่องดื่มของที่นี่มากเลยค่ะ” เพื่อนของเธอจึงตอบกลับแทนออกไป
“ดีใจที่เลดี้ทั้งสองชอบนะครับ” เมื่อดิลุคพูดจบเขาก็ยกแก้วไวน์ขึ้นและชนแก้วกับเลดี้ทั้งสองก่อนจะยกดื่มจนหมด
และเดินมาหาพนักงานที่กำลังประจำการที่บริเวณบาร์เครื่องดื่มเพื่อพูดคุยถึงเรื่องบัญชีและยอดขายต่างๆ ในร้านจนไม่ได้สังเกตชายร่างสูงผมสีน้ำเงินที่กำลังนั่งจ้องเขาด้วยแววตาที่แสนจะเจ้าเล่ห์เลยแม้แต่น้อย
“มาสเตอร์ครับ..”
“มีอะไรหรอ ชาร์ล” ดิลุคหันไปคุยกับบาร์เทนเดอร์ที่เป็นลูกจ้างของตน
“ถ้าวันนี้ผมจะขอตัวกลับก่อนได้ไหมครับ”
“ได้สิ ไหนๆ นายเองก็ขยันช่วยงานฉันมาโดยตลอดนี่ กลับบ้านดีๆ นะ” เมื่อพูดจบดิลุคก็เริ่มไปจัดการกับงานที่บาร์แทนชาร์ลที่กำลังจะกลับบ้าน
“ขอบคุณครับ มาสเตอร์” เมื่อชาร์ลพูดจบเขาก็เดินออกจากร้านไป
“เอาแบบที่สั่งทุกวันเพิ่มครับ มาสเตอร์ดิลุค” น้ำเสียงยียวนกวนประสาทที่แสนจะคุ้นเคยทำให้ดิลุคที่กำลังเช็ดแก้วไวน์สะดุ้งจนเกือบทำแก้วหลุดมือ
“ทางร้านของเราไม่มีเมนูชื่อ เอาแบบที่สั่งทุกวัน นะครับ” เมื่อดิลุคได้ยินดังนั้นก็ไม่รอช้าที่จะตอบกลับบทสนทนาที่แสนจะกวนประสาทกลับไปในแบบเดียวกัน
“ทำไมบริการแย่จังเลย” เคยะพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาเท้าคางและมองไปที่ดิลุคที่เริ่มหยิบแก้วแชมเปญขึ้นมา
“เอ้านี่” ดิลุคหยิบแก้วแชมเปญที่เต็มไปด้วยของเหลวสีม่วงแดงเสิร์ฟให้กับเคยะ
“เฮ้ นี่มันไม่ใช่ที่ฉันสั่งนี่” เคยะมองไปที่แก้วแชมเปญพร้อมกับใบหน้าที่งุนงง
“.....” ดิลุคไม่ได้ตอบอะไรเพียงพลางเช็ดแก้วบนเคานท์เตอร์ที่เหลือ
“แหวะ.. น้ำองุ่น” เคยะที่รู้อยู่แล้วว่าในแก้วแชมเปญใสนั้นคืออะไรก็ยังคงดื่มเข้าไปและพูดออกมาเพื่อหวังจะกวนประสาทฝ่ายตรงข้าม แต่เมื่อสังเกตดูดีๆ ทำให้เขาเห็นว่าที่ใบหน้าของเคยะเริ่มมีสีแดงระเรื่อผุดขึ้นบนแก้มสีขาวเนียน คงเป็นเพราะฤทธิ์จากแอลกอฮอล์ที่ชนแก้วดื่มกับเลดี้สองคนก่อนหน้า
เวลาผ่านเลยไปจนกระทั่งเหลือเพียงแต่ชายหนุ่มทั้งสองท่ามกลางความเงียบ
“เมื่อไรจะกลับ” ดิลุคที่ทนอยู่ท่ามกลางความเงียบไม่ไหวจึงพูดขึ้น
“กลับตอนที่น้ำองุ่นในแก้วนี่หมด” เคยะพูดพลางแกว่งแก้วที่เต็มไปด้วยของเหลวสีม่วงแดง
“รีบๆ กินซะให้หมดฉันจะปิดร้านแล้ว” ดิลุคพูดพร้อมแสดงสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์สักเท่าไร
“แต่ฉันไม่ชอบน้ำองุ่นนี่.. แต่ถ้าฉันดื่มเครื่องดื่มที่ฉันไม่ชอบจนหมดได้..มันจะถือว่าฉันชนะนายรึเปล่านะ?”
เคยะพูดพร้อมกับรอยยิ้มกวนๆ บนใบหน้าและยกดื่มเครื่องดื่มในแก้วนั้นทั้งหมด ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปหาคนที่กำลังหันหลังจัดของอยู่ในเคานท์เตอร์
เมื่อดิลุคได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้เขาจึงหันกลับไปหาเคยะ
“หมดแล้วสินะ-..” แต่การกระทำของหัวหน้าทหารม้าแห่ง Mondstadt ทำให้เขาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
เคยะได้ประกบริมฝีปากเข้าใส่ดิลุคพยายามให้ฝ่ายตรงข้ามกลืนน้ำองุ่นลงไป ดิลุคที่พยายามจะผละออกก็ถูกร่างสูงตรงหน้าจับล๊อคเอาไว้ให้อยู่ในพันธนาการ จากที่พยายามผละออกกลับกลายเป็นการยอมให้ลิ้นของร่างสูงเริ่มเข้ามา จูบจากคนตรงหน้ามันช่างหวานซะจนทำให้ในหัวของเขาขาวโพลนรับรู้ได้เพียงแต่รสหวานจากน้ำองุ่นและจูบที่เร่าร้อนจากเคยะ
เมื่อเคยะเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มอ่อนแรงจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เขาแอบผสมลงไปในแก้วน้ำองุ่นจึงผละดิลุคให้หลุดออกจากกพันธนาการของเขา
“วันนี้น้ำองุ่นมันหวานจริงๆ เลยเนอะ มาสเตอร์ดิลุค” เคยะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้กับคนตรงหน้าก่อนที่จะเริ่มเลียริมฝีปากของตัวเองเพื่อหยอกล้อดิลุค
“แกนี่มัน..” ถึงปฏิกิริยาที่เขาแสดงออกกับเคยะจะดูขุ่นเคืองแต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่น้ำองุ่นเมื่อกี้นี้มันหวานอร่อยมาก จนเขาอยากได้มันอีกจริงๆ
“ปากของพี่ดิลุคหวานจริงๆ เลยนะเหมือนกับตอนนั้นเลย..” เคยะบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มที่ราวกับตนเป็นผู้ชนะมาตั้งแต่แรก
“พูดอะไรน่ะ..” ดิลุคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงจากความเหนื่อยล้าที่ทนกับแรงจูบของฝ่ายตรงข้ามก่อนหน้า
“เข้ามาใกล้ๆ สิจะพูดให้ฟังอีกรอบก็ได้นะ” เคยะยิ้มหยอกล้อก่อนที่จะเข้าช้อนตัวดิลุคที่แทบจะล้มด้วยความอ่อนแรงมานั่งบนเคานท์เตอร์ ก่อนที่จะเริ่มกดจูบลงไปที่ริมฝีปากสีชมพูอ่อนอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันช่างอ่อนโยนแตกต่างจากครั้งแรกเสียเหลือเกิน เพียงครู่เดียวดิลุคก็ผละออกและกระซิบที่ข้างหูของเคยะว่า
“ฉันต้องการมากกว่านี้.. แกเอาจูบแรกของฉันไปแล้ว.. รู้ตัวเอาไว้ซะ..” ดิลุคกระซิบข้างหูพร้อมด้วยใบหน้าที่สีแดงระเรื่อและสวมกอดเข้าใส่ชายผู้มีนัยน์ตาสีน้ำเงิน สติของเขาเริ่มพร่าเลือน ร่างกายเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ จากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เพียงน้อยนิด
“หึ.. จูบแรกของพี่น่ะฉันได้มาตั้งนานแล้ว” เคยะหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มกดจูบลงอันแสนเร่าร้อนลงบนริมฝีปากของชายหนุ่มผมสีแดงส้มในพันธนาการของเขาต่อไปท่ามกลางร้าน Angel’ s Share ที่เงียบสงบ
ดีอะไรขนาดนี้อ่านเเล้วฟินมาก-///-
ตอบลบ：,,,,
ตอบลบ